“Toen ik met haptotherapie begon zat ik helemaal vast. Mijn relatie liep niet en ik was overspannen. Normaal bedacht ik een oplossing als ik een probleem had, maar nu lukte het me niet om het met mijn hoofd op te lossen.
De voorbode van de overspannenheid kwam anderhalf jaar eerder, toen mijn broer me vertelde dat hij door mijn vader was misbruikt.
De grond zakte onder mijn voeten weg. Mijn zorgeloze jeugd was niet meer. Zelf was ik de dans ontsprongen. Mijn vader had geen vat op mij, vermoed ik. Maar er klopte niks meer van wat ik dacht over het leven. Ik had moeite om anderen te vertrouwen. Ik ben driekwart jaar naar een psycholoog geweest. Toen dacht ik dat ik er was. Niet dus.
Bij het bedrijf waar ik werkte kreeg ik een nieuwe baan. Ik zit in de in de financiële dienstverlening. Ik nam de verantwoordelijkheid over van vier andere managers. Anderen vonden het een onmogelijke opgave. Mij leek het wel een mooie uitdaging.
Dat mijn relatie vastliep was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik stortte in: veel emotionele buien en maar piekeren omdat ik niet begreep wat er aan de hand was. Toen we in relatietherapie gingen was ik optimistisch: als ik maar een stapje harder zou lopen zou het wel goedkomen.
De bedrijfsarts opperde haptotherapie. Ik wist niet wat ik daarvan moest verwachten. Ik weet nog dat Len me de eerste keer vroeg hoe ik wilde liggen: op mijn buik of rug? Ik had geen idee. Ze liet me allebei ervaren en ik merkte dat het wel degelijk uitmaakte. Dat was een eye-opener, één van de velen. Net zoals die keer dat Len op mijn rug duwde terwijl ik op mijn buik lag. Ik liet het gebeuren, terwijl het niet prettig was. Het lijkt zo logisch, maar ik ervaarde voor het eerst dat ik totaal geen gevoel had voor grenzen.
Door haptotherapie ben ik me bewust geworden van mezelf. Er viel heel veel op z’n plek. Hoe ik met mezelf omga. Het gehaaste, het alles willen beredeneren, het piekeren, het altijd willen zorgen voor anderen, het grenzeloze. Ik heb nu veel meer rust. Het piekeren is gestopt. Ik ben me bewust van wat ik voel en accepteer mijn gevoelens veel meer. Ik geniet weer.
Mijn werk ben ik anders gaan doen. Vroeger had ik twee afspraken tegelijk, nu houd ik de helft van mijn agenda leeg zodat ik op de afdeling kan zijn. Ik denk na over een visie in plaats van in ad hoc oplossingen. De communicatie houd ik open en ik probeer mensen te bewegen tot persoonlijke ontwikkeltrajecten. Ik merk dat ik één van de weinigen ben die zo werkt. In de financiële sector wordt veel vanuit angst gehandeld.
Ik kwam erachter dat mijn vrouw en ik uit elkaar waren gegroeid. We zijn heel verschillend met de situatie omgegaan en hebben elkaar niet teruggevonden. Het loslaten van onze relatie vind ik moeilijk. Het verschil met hiervoor is dat ik de pijn nu toe probeer te laten. Als dat lukt ben ik gelijk kilo’s lichter.”
De naam Simon is gefingeerd.